امام راحل افزون بر آنکه خود همواره با قرآن مأنوس بود . تلاوت آن را پیوسته با درک و فهم به دیگران نیز توصیه می کرد و حتی انس ظاهری با قرآن را نیز اثر گذار و مفید دانست چنانچه در نامه ای خطاب به فرزندش حاج سید احمد نوشته است :«فرزندم با قرآن ، این کتاب معرفت آشنا شو ، اگر چه با قرائت آن ، و راهی از آن به سوی محبوب باز کن و تصور نکن که قرائت بدون معرفت اثری ندارد که این وسوسه شیطان است ، آخر این کتاب از طرف محبوب است برای تو و برای همه کس و نامه محبوب ، محبوب است اگر چه عاشق و محب مفاد آن را نداند و با این انگیزه حب محبوب که کمال مطلوب است به سراغت آید و شاید دست گیرد .(2)

احترام به قرآن

قرآن کتاب بزرگی است که عظمت آن از عظمت خداوند نشأت گرفته است زیرا قرآن تجلی آشکار پروردگار است . امام علی (ع)می فرماید : خدای سبحان در کتابش خود را آشکار کرد بی آنکه او را ببیند . قرآن کریم به مقتضای آسمانی و الهی بودن ، شایسته احترام و تکریم است . امام ضمن بزرگ شمردن قرآن همواره آن را در ظاهر و باطن حفظ می کرد : «گاهی به دلایلی قرآن هایی را در کیف دستی به محضر امام می بردیم ، در دفعات اولیه اتفاق افتاد که بدون توجه قرآن را نیزهمراه با چیزهای دیگر از کیف بیرون آورده روی زمین می گذاشتیم . امام که مراقب بودند فرمودند : « قرآن را روی زمین نگذارید ! و بلافاصله دستشان را جلو آوردند آن را گرفتند و روی میز گذاشتند .(3)

مصداق کامل آیه ی قرآن :

مقام معظم رهبری می فرماید :«فردای آن شبی که امام عزیز به جوار رحمت الهی پیوسته بودند ، سحرگاه در حالت التهاب و حیرت تفألی به قرآن زدم ، آیه 88 سوره ی کهف آمد "و اما من آمن و عمل صالحا فله جزاء الحسنی و سنقول له من امرنا یسرا " دیدم واقعاً مصداق کامل این آیه همین بزرگوار است ؛ ایمان و عمل صالح و پاداش نیکو بهترین پاداش برای او است . (4)

پی نوشتها :

1)مجله حضور-ش 3-فاطمه طباطبایی.
2)مجله حوزه-ش96-ص225.
3)سرگذشتهای ویژه از زندگی امام خمینی -ج5-ص69.
4)حدیث ولایت-ج1-ص6.

منبع:مجله ی راه قرآن(ش 21)